เมฆครึมมืดดำสนิทที่ลอยตามลมมา พร้อมกับพาสายน้ำจากฟากฟ้าลงสู่พื้นดินนั้น ขณะที่สายตามองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ใจกลับลอยออกไป คิดจินตนาการไกลยิ่งกว่าความฝัน คุณเคยตั้งคำถามกับตัวเองเล่นๆบ้างหรือเปล่าว่า ทุกครั้งที่ฝนตกเรารู้สึกอะไรกัน นอกจากความเปียกปอน การจราจรที่ติดขัด ไปจนถึงการหลบซ่อนตัวจากความวุ่นวายอยู่บนเตียงนุ่มๆ
ความเหงา ความรู้สึกไร้แรงกระตุ้นทางจิตใจ มักจะเกิดขึ้นเมื่อบรรยากาศรอบตัวเราเหมาะสมความรู้สึกนี้เป็นสภาวะความอ่อนแอทางอารมณ์อย่างหนึ่ง ถ้าคุณมีสติรู้ตัวก็อาจจะกำจัดความเหงาออกไปได้ในไม่ช้า แต่สำหรับบางคนแล้ว ก็ปล่อยหัวใจให้โดนความเหงากัดกินไปทีละน้อย คิดวนอยู่กับการไม่มีใครที่จะทำให้หัวใจดวงนี้มีแรงขับเคลื่อนไปได้ ยิ่งบรรยากาศท้องในยามฝนตกด้วยแล้ว ก็คงยิ่งทวีความว้าเหว่ขึ้นไปอีก และมันคงไม่ใช่เรื่องแปลกตราบใดที่เรายังเพลิดเพลินกับมัน
ฉากฝนตกในภาพยนตร์และละครหลายๆเรื่อง จะสื่อถึงความโศกเศร้า สับสน ว้าเหว่ เพราะเราทุกคนล้วนมีประสบการณ์ความรู้สึกเช่นนี้ร่วมกันอยู่แล้ว แต่ทุกครั้งที่เมฆครึมจางไป ก็มักจะเจอทางออกของเรื่องราว พบเจอกับแสงสว่างจากดวงอาทิตย์หรือพบแสงดาวในยามค่ำคืน เปรียบดั่งภาพสะท้อนของสิ่งที่ดี ที่กำลังจะตามมา
ถ้าความเหงาทำให้คุณอ่อนแอร์ ก็จงบอกตัวเองให้เข้มแข็ง ยิ้มรับกับสิ่งที่เกิดขึ้น พร้อมบอกตัวเองว่า อย่างน้อยๆหัวใจเราก็มีความรู้สึก เผื่อวันไหนอาจจะมีใครสักคนเดินออกมาจากสายฝน จับมือคุณข้ามผ่านความอ้างว้างของจิตใจ และบอกลาความเหงาจากสายฝนไปด้วยกัน … สักวัน
