ความคิดของคนเรากว้างใหญ่ไพศาลเหนือจินตนาการ บางครั้งมันอาจจะใกล้เคียงความเพ้อเจ้อ ซึ่งจะเข้าข่ายหรือไม่ ก็คงต้องขึ้นอยู่กับน้ำหนักของเหตุผลและประสบการณ์ ว่าความคิดของเรานั้นๆมีความเป็นไปได้สักเพียงไหน เราคิดของเราไปเองหรือคนรอบข้างก็คิดเหมือนเรา
มันไม่มีอะไรถูกผิดสำหรับความคิด ตราบใดที่เรามีสติและรู้เท่าทัน
หลายคนถูกภาพจินตนาการของตัวเองหลอกหลอนในสมองจนส่งผลถึงจิตใจ ทำให้เกิดความอ่อนแอเอาง่ายๆ ถ้าเรารู้ตัวแล้วดึงตัวเรากลับมา ไตร่ตรองพิจารณาสิ่งที่เกิดขึ้น ถ้ามันมีแง่มุมที่ดีก็ถือว่าเป็นการเรียนรู้ แต่ถ้าไม่เป็นประโยชน์ก็ต้องทิ้งมันไป
เฉกเช่นกับการแอบรักใครสักคน … การคิดไปเอง ก็เหมือนน้องๆตบมือค้างเดียว แต่ยังคงขาดคำตอบที่แน่ชัด ผสมปนกับความหวังที่อยู่ในใจไม่มากก็น้อย บางคนใช้สิ่งนี้ให้เป็นพลังแรงดึงดูดขับเคลื่อนชีวิตให้ก้าวต่อไป บางคนก็กลัวว่าอาจจะไม่เป็นดั่งที่ใจหวังไว้
ความรักจะเกิดไม่ได้ ถ้าเกิดจาก “คิดไปเอง” … เพราะความรักจะเกิดขึ้นได้ ก็ต่อเมื่อ “คิดร่วมกัน”
